کوررنگی چیست؟

کوررنگی هنگامی رخ می دهد که قادر به دیدن رنگها در حالت عادی نباشید. فرد کوررنگ اغلب  نمی تواند بین رنگهای خاص تمایز قائل شود. این اتفاق معمولاً بین رنگهای طیف سبز و طیف قرمز و گاهی آبی رخ می دهد.

در شبکیه، دو نوع سلول وجود دارد که نور را تشخیص می دهند. به آنها سلولهای میله ای و مخروطی گفته می شود.

سلولهای میله ای فقط نور و تاریکی را تشخیص می دهند و نسبت به میزان کم نور بسیار حساس هستند.

سلولهای مخروطی رنگ را تشخیص می دهند و در نزدیکی مرکز بینایی شما متمرکز می شوند.

سه نوع سلول مخروطی وجود دارد که رنگ را مشاهده می کند: قرمز، سبز و آبی.

مغز از ورودی این سلولهای مخروطی برای تعیین درک رنگ ها استفاده می کند.

کوررنگی، زمانی اتفاق بیفتد که یک یا چند سلول مخروطی رنگ وجود نداشته باشد، کار نکند یا رنگ متفاوتی از حالت طبیعی را تشخیص دهد. کوررنگی شدید زمانی رخ می دهد که هر سه سلول مخروطی وجود نداشته باشد. کوررنگی خفیف زمانی اتفاق می افتد که هر سه سلول مخروطی وجود داشته باشد اما یک سلول مخروطی درست کار نکند. و فرد رنگ را متفاوت از رنگ طبیعی آن تشخیص می دهد.

کوررنگی درجات مختلفی دارد. برخی از افراد  مبتلا به کوررنگی در شدت رنگ های کم و در نور کم مشکل دارند اما در نور زیاد می توانند رنگ ها را تشخیص دهند. اما برخی دیگر نمی توانند رنگهای خاص(طیف قرمز یا سبز) را در هیچ نوری تشخیص دهند. شدیدترین نوع کوررنگی، نوعی است که در آن همه چیز در سایه های خاکستری دیده می شود، این نوع غیر معمول است. کوررنگی معمولاً هر دو چشم را به یک اندازه تحت تأثیر قرار می دهد و در طول زندگی ثابت می ماند.

کوررنگی معمولاً از بدو تولد وجود دارد اما می تواند بعداً در زندگی به آن نیز مبتلا شوید. تغییر در دید رنگ می تواند بیانگر یک وضعیت جدی تر باشد. اگر تغییر قابل توجهی در درک رنگ ها تجربه می کیند، باید به چشم پزشک مراجعه کنید.

علائم کوررنگی می تواند از خفیف تا شدید باشد. بسیاری از افراد چنان علائم خفیفی دارند که از کمبود رنگ آن اطلاع ندارند. والدین فقط ممکن است هنگامی که کودک رنگ هارا یاد می گیرد، متوجه مشکلی شوند.

علائم کوررنگی 

علائم کوررنگی شامل:

• فرد در دیدن رنگها، تیره و روشنی رنگ ها به طور عادی مشکل دارد.
• ناتوانی در تشخیص تفاوت بین تیره و روشنتر شدن همان رنگ یا رنگ مشابه. این مورد بیشتر برای رنگهای قرمز و سبز یا آبی و زرد اتفاق می افتد.

کوررنگی به جز در شدیدترین شکل، بر وضوح دید تأثیر نمی گذارد. عدم توانایی دیدن هر رنگ و دیدن همه چیز فقط در سایه های خاکستری، آکروماتوپسی نام دارد. این شرایط نادر اغلب با موارد زیر مرتبط است:

1. آمبلیوپی (یا تنبلی چشم)
2. نیستاگموس
3. حساسیت به نور
4. دید ضعیف

دلایل کوررنگی

اکثر افراد مبتلا به کوررنگی با آن متولد می شوند. به این حالت مادرزادی گفته می شود. نقایص مادرزادی بینایی رنگ معمولاً از مادر به پسر منتقل می شود.

این نقص ها به دلیل کمبود جزئی یا کامل مخروط در شبکیه است. مخروط ها به شما کمک می کنند رنگ های قرمز، سبز و آبی را تشخیص دهید.

بیشتر مشکلات بینایی رنگ که درسنین بالا رخ می‌دهد و در نتیجه موارد زیر است:

• بیماری
• ضربه
• اثرات سمی داروها
• بیماری متابولیک، یا
• بیماری عروقی

نقص بینایی رنگ ناشی از بیماری کمتر از مشکلات مادرزادی بینایی رنگ است. کوررنگی مخصوص بیماری اغلب بر روی هر دو چشم تأثیر متفاوتی می گذارد. نقص بینایی رنگ ناشی از بیماری معمولاً با گذشت زمان بدتر می شود. از دست رفتن بینایی رنگ می تواند نتیجه آسیب به شبکیه یا عصب بینایی باشد.

چه کسانی در معرض خطر کوررنگی هستند؟

پسران در معرض خطر متولد شدن با کوررنگی بیشتری نسبت دختران هستند. تخمین زده می شود از هر ده مرد یک نفر نوعی مشکل در دیدن رنگ دارد. کوررنگی بیشتر در بین مردان اروپای شمالی دیده می شود.و از هر ۲۰۰ زن ۱ زن داراری کوررنگی است.

داشتن برخی شرایط ممکن است خطر کمبود رنگ اکتسابی را افزایش دهد، از جمله:

• گلوکوم
• دیابت
• دژنراسیون ماکولا
• بیماری آلزایمر
• بیماری پارکینسون
• اعتیاد به الکل مزمن
• سرطان خون،
• کم خونی سلول داسی شکل
• برخی داروها

برخی داروها نیز ممکن است خطر ابتلا به کوررنگی را افزایش دهند. داروی هیدروکسی کلروکین (Plaquenil) می تواند باعث کوررنگی شود. از این دارو برای درمان آرتریت روماتوئید، در میان سایر موارد، استفاده می شود.

برای تشخیص و تست کوررنگی به این مطلب بروید.