علت فراموشی خاطرات لحظه تصادف چیست؟

زمانی که درشرایط هیجان یا استرس قرار میگیریم آدرنالین ترشح می‌شود که باعث انجام عکس العمل مناسب وسریع می‌شود. همچنین زمانی که در خطر مرگ هستید نیز به شدت ترشح می‌شود تا بتواند سرعت و قدرت فرد را برای فرار از آن مهلکه افزایش دهد. اما چه اتفاقی می افتد وقتی که شما حوادثی مانند تصادف اتومبیل یا قطار را تجربه می کنید؟

چرا خاطرات تلخ را فراموش می کنیم؟

اغلب، قربانیان حتی به یاد نمی آورند چه اتفاقی می افتد. این به اين دليل نيست كه تصادف وحشتناك‌تر از، چیزی است که مغز شما تلاش کند آن‌را به یاد بیاورد؛ هرچقدر فرد مصدوم بخواهد آنچه را که اتفاق افتاده است بیاد بیاورد، باز هم مغز او چیزی را به یاد او نمی آورد- این بخاطر حفظ بقا اتفاق می افتد.

همان مکانیسم هایی که مغز ما را به اندازه کافی هوشیار نگه داشته است ،تا از خطر فوری نجات یابد، همان مکانیسم یادآوری تصادف را برای ما و مغز ما سخت می‌کند و همچنین ضربه روحی ناشی از آن را با فراموشی کم می‌کند.

روانپزشک بالینی خاویر رودریگز اسکوبار، از تیم آسیب بعد از تصادف، می گوید: "این یک مسئله‌ی طبیعی است که فرد لحظه تصادف یا درست لحظه ی بعد از آن را به یاد نمی آورد." حالت استرس بیشتر، با حفظ تعادل بین دو حالت ناسازگار و مطلوب، می تواند باعث نجات زندگی فرد در خطر می شود، اما به توانایی حافظه ی شما آسیب می رساند.

به عبارت دیگر، دقیقا در همان لحظه ای که گرفتار خود رویداد هستید، مغز شما به ابتدایی ترین پاسخ خود یعنی مبارزه یا فرار می رود. اغلب اوقات، این به فرد در خطر، کمک می کند تا به اندازه کافی و کامل فکر کند تا یک راه فرار را پیدا کند- هرچند که بهای آن- از دست دادن حافظه است. در این زمان آدرنالین به شدت شروع به ترشح می کند، و به فرد در خطر کمک می کند تا به سرعت واکنش نشان دهد و به او قدرت بیشتری می دهد تا از مخمصه فرار کند.

همچنین ترشح آدرنالین، عصب واگ فرد را، که از ستون فقرات به مغز می رسد، تحریک می کند. اگرچه آدرنالین نمی تواند از سد خونی- مغزی عبور کند، اما واگ می تواند تولید نورآدرنالین در مغز را افزایش دهد. این هورمون آمیگدال را فعال می کند، که به شکل گیری خاطرات کمک می کند.

پاک کردن خاطرات از حافظه

اما همانطور که، محققان می دانند که ترشح بیش از حد نورآدرنالین، در واقع توانایی مغز را برای ذخیره  کردن خاطرات از بین می برد. علاوه بر این، هورمون آدرنالین سعی می کند تا اطلاعات غیر مرتبط را مسدود کند، و به فرد کمک می کند تا برای زنده ماندن بر روی تنها چیزهایی که به او در نجات و بقا کمک میکند تمرکز کند. به همین دلایل، قربانیان تروما اغلب جزئیات کلیدی را که در هنگام فاجعه تجربه کرده اند، به یاد نمی آورند.

پس از این واقعه، قربانی ممکن است از فلش بک ها (یادآوری صحنه ها واقعه) رنج ببرد. اینها نیز یک واکنش طبیعی بدلیل آسیب هستند. معمولاً، فلاش بک های ناراحت کننده این رویداد با گذشت زمان محو می شوند. داروهای دارویی و درمان هدفمند نیز می توانند به سرعت در طی فرآیند کمک کنند. اما در صورت تروما جدی، این روند به طور متوسط هفته ها یا ماه ها طول می کشد.