آیا کووید ۱۹ پیامدهای عصبی به دنبال خواهد داشت؟

آیا جهان در معرض موجی از پیامدهای عصبی که ممکن است در نتیجه همه‌گیری COVID-۱۹ باشد، قرار گرفته است؟ آیا کووید ۱۹ می تواند بدن افراد را مستعد بیماری‌هایی همچون پارکینسون قرار دهد؟

این سوال جدیدا در راس تحقیقات در حال انجام موسسه علوم اعصاب و سلامت روان فلوری استرالیا قرار گرفته است. تیمی متشکل از متخصصان مغز و اعصاب و پزشکان، در حال بررسی ارتباط بالقوه بین COVID-۱۹ و افزایش خطر ابتلا به بیماری پارکینسون و اقدامات پیشگیرانه از این فاجعه هستند.

اگرچه دانشمندان هنوز در حال بررسی و درک چگونگی حمله ویروس SARS-CoV-۲ به مغز و سیستم عصبی مرکزی انسان هستند، اما واقعیت این است که این ویروس موذی و بی رحم وارد سیستم عصبی انسان‌ها شده و آن را تحت تاثیر فعالیت خود قرار داده است. بهترین دست آورد پژوهشگران در این زمینه این است که ویروس کرونا می‌تواند باعث خونریزی در سلول های مغزی شود، و احتمال دارد در ادامه ی آن تخریب سلول‌های عصبی را به همراه داشته باشد.

کوین بارنهام، استاد موسسه علوم اعصاب و بهداشت روان فلوری استرالیا یکی از این محققان است که در مورد اطلاعات تازه‌ی تیم خود درباره‌ی افزایش احتمال بروز پارکینسون در دنیا (تحت اثر پاندومیک کرونا) ارائه می دهد.

موج "خاموش" پیامدهای نورولوژیک ممکن است به دلیل COVID-19 در راه باشد.

طی مقاله های مروری که در هفته های اخیر منتشر شدند، محققان پیامدهای عصبی قوی و طولانی مدت COVID-۱۹ را مورد توجه قرار دادند و آن را "موج خاموش" ویروس کرونا نامیدند. آنها خواستار اقدام فوری برای دستیابی به ابزارهای تشخیصی دقیق تر جهت شناسایی سریع اثرات این مشکل بر سلول‌های عصبی با رویکرد نظارت طولانی مدت بر افرادی که به ویروس SARS-CoV-۲ آلوده شده اند، هستند.

این محققان گزارش کردند که علائم عصبی در افراد آلوده به ویروس کرونا، از شدیدترین علائم مانند هیپوکسی مغز (کمبود اکسیژن) گرفته تا علائم متداول و خفیف مانند از دست دادن بویایی متغیر است.

آن ها گفته اند: "ما دریافتیم كه از دست دادن بویایی یا كاهش حس بویایی به طور متوسط در هر سه نفر از چهار نفر آلوده به ویروس کووید۱۹ گزارش شده است. با وجود این که این علامت در بیشتر افراد مبتلا دیده می‌شود، اما دلیلی برای نگران شدن وجود ندارد.

درک می شود که التهاب، نقش عمده‌ای در پاتوژنز بیماری‌های عصبی دارد و این مورد به طور ویژه در پارکینسون مورد مطالعه قرار گرفته است. تحقیقات بیشتر در مورد این بیماری‌ها می‌تواند برای تأثیرات بعدی کرونا در آینده مهم باشد.

نتایج دیگری که در رابطه با کووید ۱۹ ارائه شده است.

• فرمولاسیون خاص داروی نیکلوزامید استنشاقی، ممکن است در برابر ویروس کرونا موثر باشد.
• میکروب محلول ACE2 که در بدن است، مانع ورود SARS-CoV-۲ به سلول‌های ریه می شود.
• جهش D614G این ویروس، اکنون نوع غالب در پاندومیک جهانی کرونا است.
• در حال حاضر تشخیصات بالینی بیماری پارکینسون متکی بر ارائه اختلال عملکردهای حرکتی است، اما تحقیقات نشان می‌دهد تا این زمان، ۵۰ تا ۷۰٪ از سلول‌های دوپامین در مغز دچار تخریب شده اند.

پروفسور بارنهام می گوید: "ما باید جوامع را به این فکر بیندازیم که پارکینسون بیماری دوران پیری نیست. همانطور که بارها و بارها شنیده‌ایم که ویروس کرونا تبعیض سنی و جنسیتی قائل نمی‌شود، پارکینسون نیز چنین نمی کند. و مردم جهان فارغ از سن وجنسیت، به دلیل همه گیری ویروس کرونا، بیش از قبل در معرض خطر ابتلا به پارکینسون هستند".

ما می‌توانیم از پیامدهای عصبی ناشی از همه گیری آنفلوآنزای اسپانیایی در سال ۱۹۱۸ که در آن خطر ابتلا به بیماری پارکینسون دو تا سه برابر افزایش یافت، درس و عبرت بگیریم. با توجه به این که جمعیت جهان دوباره تحت تأثیر یک بیماری همه گیر ویروسی قرار گرفته است، وضعیت واقعاً نگران کننده می باشد زیرا اثرات مخرب عصبی گسترده‌ای را در آینده‌ی نزدیک به دنبال خواهد داشت.