علت ریزش ابرو

ابروها مانند موهای سر نازک می شوند یا رشدشان تحت تاثیر شرایط خاصی ممکن است متوقف شود. عوامل زیادی از جمله عدم تعادل هورمونی، رژیم غذایی نادرست و برخی بیماری های پوستی می توانند باعث ریزش موی ابرو شوند؛ تعیین علت ریزش موی ابرو می تواند به فرد در یافتن بهترین درمان کمک کند. ریزش موی ابرو که نام پزشکی آن هیپوتریکوز ابرو (hypotrichosis) یا مداروز ابرو (eyebrow madarosis) است، می تواند باعث نازک شدن موها یا از دست دادن حجم مو در ابرو شود و این مشکل هم مردان و هم زنان را تحت تأثیر قرار می دهد. در حالت کلی افراد ممکن است متوجه ریزش موی ابرو در یک یا هر دو ابروی خود شوند؛ علائم دیگر هیپوتریکوز ابرو می تواند شامل خارش، خشکی پوست و ریزش مو یا نازک شدن مو در سایر قسمت های بدن باشد. به طور معمول ریزش موی ابرو مشکل خطرناک یا جدی نیست اما نباید آن را نادیده نیز گرفت. هلیکس در این مقاله علل و درمان های مختلف و همچنین تشخیص هیپوتریکوز ابرو را مورد بحث قرار می دهد.

اگر فردی متوجه شود که یک یا هر دو ابرویش در حال نازک شدن هستند، ممکن است به عفونت، بیماری های پوستی، تغییرات و اختلالات هورمونی یا سیستم ایمنی بیش از حد فعال مبتلا شده باشد. کمبودهای تغذیه ای، ضربه جسمی یا استرس عاطفی نیز می تواند باعث کاهش تراکم ابروها شود. در حالت کلی با محدود کردن علت ریزش، فرد و پزشک می توانند درمان مناسبی را برای جلوگیری یا معکوس کردن یا به حداقل رساندن ریزش ابرو پیدا کنند. در ادامه به شرح مفصل دلایل ریزش ابرو می پردازیم:

ریزش ابرو با افزایش سن 

با افزایش سن و پیری، افراد ممکن است متوجه نازک شدن یا ریزش مو روی سر، ابروها، مژه ها و نقاط دیگر بدن خود شوند. با گذشت زمان و افزایش سن، برخی از فولیکول های مو رشد و تولید مو را متوقف می کنند که منجر به ضعیف و ظریف تر شدن ساقه های مو می شوند. موها نیز شروع به از دست دادن رنگ خود می نمایند و سفید یا خاکستری می شوند و این نوع ریزش مو بخشی طبیعی از افزایش سن است و اجتناب ناپذیر می باشد.

ریزش ابرو در اثر بیماری تیروئید

بیماری تیروئید یک علت شایع برای ریزش موی ابرو است. غده تیروئید هورمون هایی را تنظیم می کند که متابولیسم (سوخت و ساز بدن) را تنظیم می کند و هنگامی که این غده بیش از حد یا کمتر از حد طبیعی هورمون تولید کند، بدن از تعادل خارج می شود و تعدادی از فرایندهای طبیعی را مختل می نماید که یکی از این اختلالات شامل رشد مو می شود. مشکلات تیروئیدی عبارت هستند از:

1. Hyperthyroidism: هایپر تیروئیدیسم یا پرکاری تیروئید، وضعیتی که در آن بدن بیش از حد هورمون تیروئید تولید می کند. همچنین افراد مبتلا به پرکاری تیروئید اغلب تپش قلب، برآمدگی چشم ها و کاهش وزن دارند.
2. Hypothyroidism: هایپو تیروئیدیسم یا کم کاری تیروئید، که در آن بدن به اندازه کافی هورمون تیروئید تولید نمی کند. کم کاری تیروئید همچنین می تواند باعث خستگی، افزایش وزن و مه مغزی (brain fog) شود.

هر دو نوع عدم تعادل تیروئید با ریزش موی ابرو ارتباط دارند. اما به طور خاص در کم کاری تیروئید، فرد ممکن است متوجه ریزش مو در قسمت انتهایی و بیرونی ابرو شود که نازک ترین قسمتی است که به سمت گوش ها ختم می شود. علائم دیگر اختلالات تیروئید عبارت هستند از:

1. خشک شدن پوست
2. کم رنگ یا مرطوب و مخملی شدن پوست
3. تورم در گردن (گواتر)
4. زبر شدن و خشک و شکننده شدن موها
5. خشک و خارش دار شدن پوست سر
6. ضخیم، خشک و شکننده شدن ناخن ها

ریزش موهای ناشی از اختلالات تیروئید معمولاً موقتی است و هنگامی که سطح تیروئید به حالت عادی برمی گردد، موها باید به حالت عادی بازخواهند گشت. پزشکان متخصص غدد می توانند برای تعادل سطح تیروئید دارو تجویز کنند.

ریزش ابرو به علت کمبود مواد مغذی و ویتامین ها (سو تغذیه)

بدن انسان به مواد مغذی شامل منابع انرژی (کربوهیدرات ها، پروتئین ها، چربی ها)، اسیدهای آمینه و چرب، ویتامین ها و مواد معدنی نیاز دارد. برخی از این مواد رشد مو را حفظ کرده و بر آن تأثیر مثبت می گذارند، بنابراین کمبود هر یک از آن ها می تواند باعث ریزش مو ابرو شود. کمبود ویتامین A یا روی (زینک) می تواند رشد سلولی را کند کرده و مانع تولید سبوم (روغن) شود. سایر مواردی که کمبودشان می تواند بر ریزش مو تأثیر بگذارد عبارت اند از:

1. بیوتین (ویتامین B-۷)
2. ویتامین C (تولید کلاژن)
3. آهن
4. ویتامین E 
5. ویتامین B-۱۲
6. ویتامین D
7. سیستئین
8. اسیدهای چرب امگا ۳

ریزش ابرو به علت  Tinea capitis (کرم حلقوی)

Tinea capitis که به کرم حلقوی معروف است و باعث ایجاد لکه های قرمز خارش دار و برجسته و حلقوی همراه با ترشح و تاول بر روی ابرو و سر می شود. وقتی این تکه ها روی ابروها ظاهر می شوند، موها معمولاً می ریزند و یک تکه طاس باقی می ماند.

ریزش ابرو به علت  بیماری هانسن

بیماری هانسن (جذام) توسط باکتری ها ایجاد می شود و به صورت زخم در سراسر پوست ظاهر می گردد. جذام هنوز در بسیاری از کشورها رایج است اما در ایران کنترل شده می باشد. جذام لوپروماتوز باعث بروز ضایعات و ریزش مو در سراسر بدن، بی حسی و ضعف اندام می شود.

ریزش ابرو به علت استرس و اضطراب

استرس و اضطراب بیش از حد می تواند باعث تغییرات فیزیولوژیکی از جمله کاهش اکسیژن رسانی به فولیکول های مو و نوسان سطح هورمون ها که به ریزش موی ابرو کمک می کند، شود.

ریزش ابرو در بارداری و زایمان

بارداری و زایمان نیز می تواند هورمون ها و سایر فاکتورهای بیوشیمی بدن مادر را دچار اختلالات شدید نماید. این نوسانات وحشیانه ممکن است چرخه رشد موهای مادر را مختل کرده و باعث ریزش مو و ابرو در او شود.

ریزش ابرو به علت تلوژن افلوویوم

تلوژن افلوویوم (TE) ریزش غیرطبیعی مو است که زمانی رخ می دهد که چرخه طبیعی رشد مو در اثر تغییرات هورمونی یا سایر تغییرات در بدن متوقف می شود.

ریزش ابرو به علت اصلاح و استفاده بیش از حد از محصولات آرایشی

اصلاح بیش از حد ابروها آسیب کمی ایجاد می کند و در نهایت ممکن است رشد مو در آن نقطه متوقف شود. همچنین استفاده طولانی مدت از لوازم آرایش ابرو با گذشت زمان می تواند باعث آسیب های مشابهی در ابرو شود.

ریزش ابرو در شیمی درمانی

شیمی درمانی برای مقابله با سرطان به گونه ای طراحی شده است که مانع تقسیم سریع سلول ها باشد و این محدودیت شامل فولیکول های مو نیز می شود. به همین دلیل است که وقتی افراد تحت این درمان قرار می گیرند موهایشان به صورت توده ای می ریزند.

ریزش ابرو به علت بیماری خود ایمنی مانند آلوپسی

بیماری های خود ایمنی زمانی ایجاد می شوند که سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سلول های بدن خود حمله می کند. سیستم ایمنی طی این شرایط ممکن است به سلول های سالم که به رشد مو کمک می کنند حمله نماید و این اتفاق می تواند منجر به نازک شدن مو، ریزش موی تکه ای یا ریزش مو کامل در سر و ابرو شود. شرایط خود ایمنی که می توانند باعث ریزش موی ابرو شود عبارت هستند از:

آلوپسی آره آتا: بیماری خود ایمنی است که باعث ریزش مو در سر و سایر نواحی بدن می شود و طی آن سیستم ایمنی بدن به اشتباه قسمتی از بدن شما را به عنوان دشمن می شناسد و به آن حمله می کند. آلوپسی آرئاتا فولیکول های مو را تحت تاثیر قرار داده و رشد آن ها را کند کرده یا تولید مو را متوقف می کند. انواع مختلفی از آلوپسی وجود دارد:

• آلوپسی آره آتا (Alopecia areata) باعث ایجاد لکه های تصادفی ریزش مو می شود.
• آلوپسی یونیورسالیس (Alopecia universalis) موجب ناپدید شدن کامل تمام موها می گردد.
• آلوپسی فیبروز کننده پیشانی (Frontal fibrosing alopecia) باعث ایجاد زخم در پوست سر همراه با طاسی و ریزش ابرو می شود.

به گفته بنیاد ملی آلوپسی آره اتا، پزشکان مطمئن نیستند که چه چیزی دقیقا باعث ایجاد آن و یا عود مجددش می شود.

ریزش ابرو به علت بیماری های پوستی

سلامت پوست برای حفظ موهای سالم مهم است زیرا موها مستقیماً از فولیکول هایی که در داخل پوست قرار دارند رشد می کنند. برخی از بیماری های پوستی می توانند باعث خارش و بثورات پوستی شوند و افراد ممکن است در نتیجه التهاب پوست، خشکی پوست و مالیدن یا خارش ناحیه اطراف ابرو، موهای ابرو خود را از دست بدهند. بیماری های شایع پوستی که می تواند باعث خارش بثورات و ریزش موی ابرو شوند عبارت اند از:

1. اگزما (درماتیت آتوپیک): اگزما یک التهاب پوستی است که باعث خارش، قرمزی، ترشح و سوزش می شود. این بیماری در اثر حساسیت بیش از حد سیستم ایمنی بدن به وجود می آید و می تواند فقط یک بار بروز کند و یا به طور مداوم علائم خود را نشان دهد. از آنجا که فولیکول های مو در پوست تعبیه شده اند، اگزما ممکن است با رشد مناسب موها تداخل داشته باشد.
2. پسوریازیس: پسوریازیس باعث می شود سلول های پوست آنقدر سریع تکثیر شوند که لکه های قرمز، ضخیم ، پوسته پوسته و دردناک ایجاد شده و فولیکول های مو را مسدود کرده و رشد را متوقف می کند.
3. درماتیت تماسی: درماتیت تماسی در اثر تماس با آلرژن یا محرک سمی ایجاد می شود و فرد مبتلا ممکن است احساس خارش یا احساس سوزش داشته باشد. اگر ناحیه نزدیک ابروها تحت تاثیر قرار گیرد، التهاب می تواند مانع رشد موی ابرو شود.
4. درماتیت سبورئیک: درماتیت سبورئیک معمولاً یک بیماری مداوم است و دانشمندان معتقدند که این بیماری در اثر قارچ یا تولید بیش از حد روغن در پوست ایجاد می شود. درماتیت سبورئیک منجر به شوره سر و ابروها می شود و می تواند منجر به ریزش آن ها گردد.

ریزش ابرو در اثر مصرف داروها

برخی از داروها باعث ریزش مو به عنوان یک عارضه جانبی شدید می شوند که می تواند ابروها را نیز تحت تاثیر قرار دهد. چنین داروهایی عبارت اند از:

1. داروی اسیترتین (acitretin): یک داروی رتینوئیدی است که از آن برای درمان بیماری های پوستی مانند پسوریازیس استفاده می شود.
2. والپروئیک اسید (Sodium valproate): یک داروی ضد تشنج است که تشنج و اختلال دوقطبی را درمان می کند.

ریزش ابرو ژنتیکی

اگرچه کمتر رایج است، اما برخی از بیماری های ژنتیکی می توانند منجر به ریزش موی ابرو شوند که عبارت هستند از:

1. دیسپلازی اکتودرمال: گروهی از علائم است که بر پوست، مو، ناخن ها و دندان ها تأثیر می گذارد و همچنین می توانند باعث نازک شدن موها یا از دست رفتن ابروها، مژه ها و موهای سایر قسمت های بدن فرد بیمار شوند.
2. سندرم نترتون (Netherton syndrome): این بیماری بر پوست، مو و سیستم ایمنی بدن فرد تأثیر می گذارد و می تواند باعث شکنندگی موهای ابرو و سر شود. علائم این بیماری از بدو تولد وجود دارد.

از دیگر علل ریزش ابروها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

1. تابش و تشعشع اشعه های مضر مانند ایکس و UV
2. آمیلوئیدوز
3. سارکوئیدوز
4. سوختگی های شیمیایی
5. تریکوتیلومانیا، اختلال کشیدن مو
6. سرطان سلول بازال
7. مایکوزیس فونگوئیدس  (mycosis folliculotropic fungoides)
8. سرطان سلول های سنگفرشی
9. سیفلیس

درمان ریزش ابروها

اولین قدم برای مقابله با ریزش موی ابرو، مشورت با پزشک متخصص پوست و مو برای شناسایی علت ریزش است. هنگامی که پزشک علت ریزش موی ابرو را مشخص نمود، می توان مناسب ترین درمان را انتخاب کرد. در ادامه به درمان های رایج ریزش موی ابرو پرداخته شده است.

1. کورتیکو استروئیدها: استفاده از کرم ها یا پمادهای استروئیدی می تواند ریزش مو را کند نماید. با توجه به گزارشات بنیاد ملی آلوپسی آریتا (NAAF) امریکا، هنگام استفاده از کورتیکو استروئیدهای موضعی قوی  رشد مجدد موها ۲۵ درصد بهبود می یابد. افراد همچنین می توانند تزریق کورتیکو استروئیدها را برای تحریک رشد مو انجام دهند. پزشکان اغلب این تزریقات را برای کمک به درمان آلوپسی آرئاتا انجام می دهند. NAAF می گوید که مردم به طور کلی طی ۴ هفته پس از این درمان رشد مو را مشاهده می کنند.
2. ماینوکسیدیل (Rogaine): یک داروی موضعی بدون نسخه (OTC) با واسطه هورمون است که برای مردان و زنان قابل استفاده می باشد. مردم اغلب از ماینوکسیدیل و کورتیکو استروئیدها برای درمان ریزش مو استفاده می کنند. هنگامی که فرد محلول ماینوکسیدیل ۵ را دوبار در روز به صورت موضعی استفاده کند نتیجه موثری را خواهد دید؛ در مواردی ممکن است ترکیب روگاین با کورتیکو استروئیدها برای تولید نتایج بهتر پیشنهاد شود.
3. طب سوزنی: طب سوزنی در مواردی می تواند برای تسکین آلوپسی آره اتا (احتمالاً با کاهش حملات به فولیکول مو و تحریک گردش خون) به کار گرفته شود.
4. روغن کرچک: روغن کرچک یک درمان طولانی مدت خانگی برای رشد مو می باشد و ممکن است با تأثیر بر روی هورمون های خاص، فولیکول های مو را تحریک کند.
5. آنترالین: دارویی که معمولاً برای درمان پسوریازیس استفاده می شود، یک ضد التهاب و مشتق طبیعی آنتراکینون است و اغلب برای کسانی که ریزش موی ابرو خود را ناشی از یک روند التهابی دارند، تجویز می شود.
6. مکمل تغذیه ای: مکمل های تغذیه ای حاوی آنتی اکسیدان ها، اسیدهای چرب امگا ۳ و اسیدهای چرب امگا ۶ برای ریزش مو در زنان و احتمالاً در مردان موثر هستند.
7. داروهای هورمونی: برای موارد ناشی از اختلالات هورمونی، متخصص غدد ممکن است داروهای تجویزی مانند هورمون تحریک کننده تیروئید، استروژن یا تستوسترون را تجویز کند.
8. ایمپلنت ابرو: ترمیم کاشت ابرو شبیه به کاشت موی سر است و شامل برداشتن فولیکول های موی پشت سر یا بالای گوش ها و سپس پیوند آن ها به ناحیه ابرو می باشد.
9. بیماتوپروست (Latisse): با گسترش چرخه رشد مو، تلوژن افلوویوم (TE) و احتمالاً سایر اشکال ریزش ابرو را درمان می کند. ممکن است بگویید که این دارو فقط به رشد مژه ها کمک می کند، اما مطالعات نشان می دهند که استفاده از بیماتوپروست برای رشد ابروهایی که دچار ریزش شده اند نیز موثر است، اگرچه استفاده از آن هنوز توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) به این منظور تأیید نشده است.
10. میکروبلیدینگ: برخی افراد به سادگی برای پنهان کردن ریزش موی ابرو خود، آرایش دائمی یا میکروبلیدینگ (خالکوبی نیمه دائمی) را انتخاب می کنند.

پیشگیری از ریزش موی ابرو

گاهی اوقات ممکن است بتوانیم از ریزش موی ابرو قبل از شروع آن جلوگیری کنیم. در ابتدای امر باید با پزشک در مورد انجام آزمایش خون صحبت کرد تا مشخص شود آیا مشکلی که باعث شود ابروها ریزش کنند وجود دارد یا خیر. متدهای زیر تا حدی می توانند از ریزش ابروها جلوگیری کنند:

1. مقدار زیادی پروتئین بدون چربی، میوه و سبزیجات بخورید.
2. راه هایی برای آرامش و کاهش استرس مانند ماساژ یا مدیتیشن پیدا کنید.
3. در برابر تمایل به اصلاح بیش از حد ابروها یا استفاده از مواد شیمیایی خشن در نزدیکی آن ها مقاومت کنید.
4. در صورت نیاز به استفاده از دکلره یا رنگ مو، ترتینوئین (Retin-A)، هیدروکینون یا اسیدهای گلیکولیک از ابروهای خود با وازلین محافظت کنید.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

اگر شاهد شروع ریزش موی ابروهای خود بودید باید به پزشک مراجعه کنید تا علت آن مشخص شود. آن ها قادر خواهند بود علائم دیگر را تشخیص دهند و آزمایشات مناسب را برای تشخیص بیماری زمینه ای توصیه نمایند. پس از آن، پزشک می تواند برنامه درمانی مناسب را با توجه به اختلال موجود آغاز کند.